حقیقت سلیمان کبیر نوری: ستار مراد و «ستاری» بر مراد پاکستان

 

(تاریخچه و اسناد!)

 درین جا می‌خوانید:

 - تذکر لازمی

 - تناقض در اظهارات دو عضو هیأت مذاکره کننده جمعیت با ارگ

 - مانورهای دیپلوماتیک و استخباراتی پاکستان

 - سیاست انگریزمابانه‌ی پاکستان با افغانستان

 - همسویی و خدمت گزاری آقای عبدالستار مراد با پاکستانی‌ها در تسلیمی سفارت بریتانیا به جمهوری اسلامی پاکستان در جریان غیابت وزیر دولت در امور خارجه، در روزهای تشدید جنگ‌های تنظیمی و راکتباران شهر کابل

  - اموال منقول سفارت هند بریتانوی در کابل

 - تلاش مدیریت چهارم منطقه‌ای - سیاسی وزارت امور خارجه در خنثا نمودن و براندازی مانور و توطیه ی شبکه استخباراتی " آی ایس آی"

 - کمیشنر عالی دولت شاهی بریتانیا کی بود؟

 - ستار مراد کاردار ارشد وزارت امور خارجه در نقش مدافع پاکستان!

  - اشتراک این جانب به نمایندگی از دولت اسلامی افغانستان در ضیافت رسمی سفارت بریتانیا در کابل؛ پس از گذشت یک ماه از بحث و چگونگی در مورد تسلیمی سفارت بریتانیا به پاکستان به‌وسیله‌ی آقای مراد

 - سبکدوشی آقای مراد به ظن همکاری با دشمنان از سِمت ولایت کاپیسا!

 ***

  تذکر لازمی

 

 انگیزه‌ی اصلی این نبشتار دقیقن پیگیری تقابل و پیامد مذاکرات هیأت مذاکره کننده‌ی جمیعت با ارگ است.

  من شخصن به‌مثابه شاگرد مکتب دیپلوماسی از روند تقابل میان مردم با ارگ سخت نگران هستم.

 چه این نگرانی بر مبنای درک از تقابل سیاسی- دیپلوماسی و پیامد منفی آن به تقابل و رویارویی منطقه‌ای و جهانی می‌انجامد؛ و برای مردم کشورمان روزهای سخت دشوار و خونینی را در پی خواهد داشت.

  باخت غرب در سوریه، تقابل را در افغانستان (میان روسیه، چین و ایران با غرب) هرچه بیشتر تشدید می‌بخشد؛ که باز هم تباهی و باخت بیشتر، مثل همیشه متوجه مردم مظلوم افغانستان خواهد بود.

  من امیدوار بودم تا پس از ده دوره مذاکره میان هیأت های نمایندگی از نام "بلخ و ارگ "، دو جانب، توانسته باشند تا به این بن بست بس خطیر و تاریخی نقطه‌ی پایان داده کشور را از آغاز یک جنگ مجدد داخلی و فرسایشی برهانند. تشویش و نگرانی عامه‌ی مردم مان که غم هم کم ندارند نیز پایان یابد.

 اما آنچه من را شگفت‌زده ساخت، اظهارات آقای عبدالستار مراد عضو هیأت مذاکره کننده از جانب جمعیت بود که یک تکانه‌ی جدی بر ذهنم وارد آورد؛ زیرا من، از زمان مأموریت در وزارت امور خارجه افغانستان (سال‌های جنگ میان تنظیم‌های جهادی) این آقا را خوب و خوب می‌شناسم.

  گزارش نشست دور دهم در رسانه‌ها چنین به دست نشر سپرده شد: " حزب جمعیت اسلامی افغانستان اعلام کرد که در مذاکرات با ارگ ریاست جمهوری از 2 خواسته خود صرف نظر کرده، گویا جمعیت از دو موضوع بسیار عمده و اساسی از خواسته‌های خویش عقب نشینی نموده است.

 عبدالستار مراد، عضو رهبری جمعیت اسلامی اظهار داشت که این حزب موضوع شناسنامه‌های الکترونیکی و برگزاری لویه‌جرگه را از فهرست خواسته‌هایشان بیرون کشیده‌اند.

 به گفته مراد، بسیاری از خواسته‌های حزب جمعیت اسلامی از سوی دولت پذیرفته شده‌اند.

 عضو رهبری جمعیت اسلامی تأکید کرد که حزب جمعیت اسلامی و دولت در آینده‌ای نزدیک به توافق نهایی خواهند رسید.

 با خواندن این گزارش من واقعن شوکه شدم. زیر این جانب آقای مراد را در زمان کار ایشان در وزارت امور خارجه، به‌مثابه یکی از مهره‌های نزدیک به دستگاه استخباراتی پاکستان دریافته بودم.

  اما پس از اظهارات آقای مراد، اظهارات آقای عبدالحفیظ منصور عضو شورای رهبری حزب جمعیت، نماینده مردم در مجلس نمایندگان و یکی از اعضای مذاکره کننده در جنب هیأت جمعیت با ارگ، آقای ستار مراد را نیز به حیث یک شخصیت مشکوک و سؤال برانگیز به معرفی می‌گیرد. " عبدالحفیظ منصور عضو شورای رهبری حزب جمعیت اسلامی افغانستان و نماینده مردم در مجلس نمایندگان به خبرگزاری جمهور گفت که هیأت مذاکره کننده حزب جمعیت از هیچ خواسته خود در مذاکرات با حکومت وحدت ملی عقب نشینی نکرده است.

  آقای منصور در واکنش به اظهارات برخی از اعضای حزب جمعیت مبنی بر عقب نشینی این حزب از دو خواسته خود در مذاکرات با حکومت، گفت: "هیچ کس صلاحیت آوردن تغییر در بسته پیشنهادی حزب جمعیت اسلامی در برابر حکومت وحدت ملی را ندارد و هرگونه اظهار نظر که مغایر با خواسته‌های حزب باشد، نظر شخصی است و به هیچ عنوان نمایندگی از حزب جمعیت اسلامی نمی‌کند ".

  اظهارات آقای مراد در واقع عقب نشینی جمعیت از دو خواست مبرم از جمله شامل 12 خواسته مختلف در راستای آوردن اصلاحات در حکومت داری می‌باشند؛ که چنین عقب نشینی شلیک تیر زهری ی مهلکی بر گلوی نیروهای داد خواه و عدالت پسند تلقی می‌شود. هرگاه چنین عقب نشینی ای تحمیل و تعمیل گردد، بازنده مردم افغانستان خواهد بود.

 نقش مراد درین تعاملات سخت پیچیده، مرا به یاد یکی از نبشته هایم انداخت که در آرشیف شخصی من نقد و آماده و تیار برای به دست نشر سپردن قرار دارد. این نبشته بیشتر از ده سال قبل تهیه شده بود که امروز بسیار به‌موقع است تا آن را به نشر دهم تا مردم مان توانسته باشند شخصیت‌ها را شناسایی و با دریافت سوابق چنین چهره‌های مشکوک و مرموز آگاه و بیدار باشند.

   مظنون به مهره‌ی پاکستان بودن در هیأت نمایندگی جمعیت در مذاکرات با ارگ

 مانورهای دیپلوماتیک و استخباراتی پاکستان

 انکشافات نامساعد و وضع رقت بار وطن عزیزمان افغانستان هر افغان صدیق و وطن‌پرست و بااحساس را به سرنوشت حال و آینده مردم و وطنش نگران ساخته به تعمق و تفکر هرچه بیشتر وامی‌دارد؛ تا منشأ پیدایش حوادث را در مقاطع مختلف زمانی جستجو کند که من یکی از آن دلایل عمده را در دست درازی‌های بیگانه گان و بخصوص همسایه‌ها با مهره‌های شان در درون دستگاه دولت کشور خود میدانم.

  چنانچه همه شاهد اند، در جریان حدود چهار دهه جنگ و ویرانی و بخصوص پس از حضور بالفعل حاکمیت مجاهدین در کشور، شدیدترین جنگ‌ها و درگیری‌ها میان تنظیم‌ها آغاز گردیده و حدود چهار سال به‌صورت متداوم دوام کرد. در پیامد آن همه سرمایه‌های مادی، معـنوی و فرهنگی کشور نابود شده و هزاران تن از اهالی ملکی و بی‌دفاع میهن به خاک و خون و آتش و خاکستر کشانیده شد. ویرانی شهر کابل؛ دگر ویرانی شهرهای آلمان پس از جنگ دوم جهانی دوم را در ذهن تداعی می‌کرد.

 از آنجایی که میدانیم، در جریان جنگ‌ها میان گروپ‌های مجاهدین، جنرالان اردو و استخبارات پاکستان (" آی.اس.آی.") به خاطر راه اندازی و شعله‌ور نگه‌داشتن آتش جنگ‌ها، نقش عمده‌ای را ایفا می‌نمودند. ایشان، آشکارا و مستقیم در تعمیل توطئه‌های پنهانی به‌ویژه به آتش کشیدن، کشتار و به خاک و خون کشانیدن شهریان کابل و ویرانی این شهر به دست جناب گلبدین حکمتیار (گلِ سر سبد آی ایس آی)، نقش داشته و همچنان از مهره‌هایی که در پست‌هایی مهم دولتی در حکومت دولت اسلامی افغانستان جابجا شده بودند، استفاده و سود می‌بردند. چنانچه آقای عبدالجبار ثابت لوی څارنوال افغانستان، طی سخنرانی در یکی از محافل در لندن، به‌صورت غیرمستقیم، آقای عبدالرحیم وردک وزیر دفاع فعلی (هنگام نوشتن) افغانستان را یکی از موظفین تخریب کاری دستگاه‌های تولید برق نغلو و ماهیپر (که دران زمان این طرح و نقشه‌ی مخرب از جانب دولت جمهوری دموکراتیک افغانستان به‌موقع آن خنثی گردیده بود)، دانست که به قول آقای " ثابت " دستور تخریب آن را استخبارات "پاکستان " آی.اس.آی ". داده بود، معرفی نموده‌اند.

  جنرال پرویز مشرف رییس جمهور پیشین پاکستان بر مبنای اتهامات حکومت کرزی که پاکستان را متهم به مداخله در امور داخلی افغانستان نموده بود؛ آقای حامد جان کرزی را به پرنده نول دراز یا مرغی تشبیه کرده بود که گویا نمیتواند پیش پایش را ببیند؛ و آنچه در وطنش افغانستان اتفاق می افتد، با موجودیت نول درازش، نتوانسته است این اتفاقات را ببیند.

 (چنین اظهارات مشرف، یک اهانت آشکار نسبت به یک رهبر کشوری به نام افغانستان بود. کرزی ای که همه روزه خود را شیر می خواند؛ اما در واقعیتش به همه خدمت گذاری های پیشین جناب کرزی به پاکستان، مشرف گویا جدن میدانست که او یک مرغ است. مرغی که برای بیگانگانگان تخم میدهد.

  اینکه مقامات پاکستانی به کرات و مرات به‌صورت آشکارا و بیشرمانه اعتراف و اظهار میدارند که: مهره‌هایشان را در تمام موسسات دولتی و غیر دولتی حکومت آقای کرزی دارند؛ یکبار دیگر به گفته های آقای " ثابت " مهر تائید میگذارد.

  این گونه اظهارات و اعترافات بخشی از فشار های دیپلوماتیک پاکستان بر دولت افغانستان مبنی بر نیرومندی و حضور اجنت های استخبارات آن کشور به‌صورت بسیار گسترده در تمامی موسسات دولتی، بمنظور حصول منافع پاکستان بر قضایای افغانستان چیزی دیگری تعبیر شده نمیتواند.

 سیاست انگریزمابانه ی پاکستان با افغانستان

  دولت پاکستان (در واقع نظامیان آن کشور) همانطوریکه به اصطلاح یکی از متحدین امریــــــــکا برضد تروریزم محسوب گردیده، با انسیاتیف و مانورهای دیپلوماتیک، توانسته متـــحد ین خود را بفریبد و خود را از جملهء متحدین فعـــال در عرصهء مبارزه بر ضد تروریزم جا زند.

  بدون شک جابجایی حدود 83 هـزار از نیروهای نظامی اردوی پاکستان درنزدیکی مرز

 افغانستان زیر نام به اصطلاح جلوگیری از نفوذ تروریست های القاعده و طالبان به داخل خاک افغانستان جزء مانورهای دیپلوماتیک پاکستان محسوب می گردد.

 هرآنگاهی که اتهامات بر علیه پاکستان به خاطر حمایت از تروریزم بــــــیشترمیشود، اسلام آباد با یک حرکت و مانورفریبنده ((آغاز عملیات در سرحدات شمالی، حــــمله بــه گروپ‌های مظنون تروریستی، دستگیری تعداد از افراد (رهبری) طالبان و القاعده ...)) همه سروصدا ها را خاموش ساخــــــته که با چنین سیاست دوگانه نه تنها به اقناع هم پیمانان «مبارزه بر ضد ترریزم» پرداخته، بل حکومت آقای کرزی را به بی کفایتی و ناتوانی متهم میسازد.

 متأسفانه حامیان پاکستان پیوسته به تقدیس و عملکرد پاکستان مهر تائید گذاشته و افغانستان را از عینک پاکستان مینگرند. در حالیکه پاکستان با سیاست دوگانهء خود از یک جانب تروریست ها و جنگجویان را پشتیبانی و کمک نموده بداخل خاک افغانستان میفرستد و از سوی دیگر زیر نام متحدین مبارزه بر ضد تروریزم خود را پوشانیده و توانسته است در تبانی با سیاست انگریزی، در جنب متحدین غرب اهداف رذیلانه ی خود را به‌صورت بسیار هوشمندانه و موفقانه بر ضد افغانستان تعمیل و به ثمر برساند.

 در حالیکه اینگونه دپلوماسی پاکستان بمثابهء یک دپلوماسی ماکیاولستی، علیه کلیه کنوانسیونها، نورمها و قواعد پذیرفته شدهء بین المللی (حقوق بین الدول، حقوق بشر، حسن همجواری و همسایگی نیک ...) بوده و به حیث یک کشور اسلامی نورمهای اسلامی و اخلاقی را نیز پامال نموده و مینماید. همسو وهم آهنگ با فعالیت های دیپلوماتیک سری وآشـــــــکار پاکستان، استخبارات آن کشور نیز توانسته است طی سالهای متمادی در بین تنظیم‌های مجاهدین، موفقانه کار نموده و صد ها تن از ایـــشان را بـــــرای تعمیل و دست یابی به اهداف جاسوسی خود استخدام و بگمارد.

 بدون شک مهره‌های که در داخل حکومت اسلامی افغانستان پُـــــــست های مهمی را احراز نموده‌اند، اوشان منافع پاکستان را بالاتر از منافع ملی افغانســتان می پندارند؛ و هرازگاهی مطابق دستور سرویس جاسوسی پاکستان نقش فعا لــــی را در بروز و ایجاد چالشها، اختلافات و جنگ‌های تنظیمی و در نتیجه ویرانـــی وطن عزیزمان افغانستان ایفا نموده‌اند و می نمایند. این تعداد افرادی از مجاهــد ین بــــــعد از سپری نمودن حدود 14 سال در پاکستان، خود را به اصطلاح منت گذار پاکستـــان میدانند. با علاقمندی در خدمتگذاری به ادارهء پاکستان قرار میگیرند. ولی آنها نمیدانند و یا نمیخواهند بدانند که یکی ازعوامل اصلی بربادی سرزمین افغانستان، پا کـــستان بوده است که به اثر توطـئه و دسیسه استعمار انگلیس از بطن کشور هند بزرگ بوجود آمده و پیوسته برای افغانستان و هندوستان به زخم ناسور تبدیل گردیده است.

  بر علاوه این تعداد افراد شاید برخــورد حکومت و پولیس پا کستان را با پناه جویان افغان کاملا " فراموش کرده اند که اکنــون پای بند «منتباری» پاکستان میباشند. این چهره ها که اکنون پکول، لنگی و پیراهن و تنبان را به دریشی و نکتایی تبدیل کرده اند، بی تردید با حضـور نیروهای ائتلاف، ناتو و ایساف درافغانستان، اکثریت ایشان بدستور با داران و یـــا ابتکار خودی تغییر لباس داده اند.

 به هر رنگی که خواهی جامه میپوش

 من از طرز خرامت میشنا ســـــــــــم

 همسویی و خدمت گذاری آقای ستار مراد به پاکستان در روزهای تشدید جنگ‌های تنظیمی و راکتباران

 قبل ازینکه در مورد یکی از مانور مهره‌های سرویس جاسوسی پاکستان بطور مستدل بنگارم، لازم پنداشته میشود تا به‌صورت فشرده و مختصر برگردیم به پیشینه ی موضوع مورد نظر:

  دولت پادشاهی بریتانیای کبیراز سالیان متمادی سفارتی داشت در شهر کابل واقع حصهء دوم کارته پروان که ساحه ی بس وسیعی را احتوا میکرد.

  در مطابقت بـــــه مواد حقوق بین الدول، در رابطه با ملکیت های کشور های متحابه در ممالک یکدیگر، هر قرار دادی با گذشت 80 سال از اعتبار ساقط گردیده و اعتبار حقوقـــــی خود را از دست میدهد.

 براساس پروتوکول منعقده سال 1973 میلادی فی مابین جمهوری اسـلامی پاکستان و دولت شاهی بریتانیا که به امضاء رسیده بود، یاد داشت تفاهمی عنوانی وزارت امور خارجه دولت پادشاهی افغانستان گسیل و قرار ذیل نگاشته اند: (ازینکه متن اصلی دقیق در حافظه ام نیست به بیان محتوای آن اکتفا مینمایم):

 ـ [[دولت شاهی بریتانیای کبیر اموال منقول وغیر منقول سفارت بریتانیا ی کبیر مقیم کابل را (که شامل اموال منقول و غیر منقول سفارت هند برتانوی مقیم کابل نیز میشد) به حکومت اسلامی پاکستان واگذار میشود.]]

 ـ به جواب یادداشت فوق الذکر دولت شاهی بریتانیا، وزارت امور خارجه دولت پادشاهی افغانستان طی یاداشتی، چنین نگاشته است:

 ـ [[واگذاری اموال منقول وغیر منقول سفارت دولت شاهی بریتانیا مقیم کابل به جانب دولت اسلامی پاکستان، بدون موافقه ی جانب افغانی میسر شده نمیتواند.]]

 ـ جانب بریتانیا نیز به جواب یادداشت وزارت امور خارجه دولت شاهی افغانستان پرداخته و نگاشته اند که:{{ ما به نقاط نظر جانب دولت شاهی افغانستان مندرج در یادداشت ایشان احترام میگذاریم}}.

 اموال منقول سفارت هند بریتانوی در کابل

 قابل تذکر میدانم که در جمع اموال منقول سفارت هند برتانوی، چوکـــــــی شاه " امیر عبدالرحمن خان " که نهایت ظریفانه، مطلا و با مهره‌هایی از صدف و سنگ های قیمتی مزین گردیده بود، نیزدر سفارت بریتانیا موجود بود.

 تلاش مدیریت چهارم سیاسی وزارت امور خارجه در خنثا نمودن و براندازی مانور شبکه استخباراتی " آی ایس آی ".

   در زمان ریاست جمهوری آقای پروفیسور برهان الدین ربانی و همزمان صدارت آقای گلبدین حکمتیار، باز هم نامه یا یادداشتی ازجانب کمیشنری عالی دولت شاهی بریتانیا مقیم اسلام آباد در مورد واگذاری ملکیت هـــای منـقول وغیر منـقول سـفارت هند بریتانوی، به جانب پاکستان؛ به وزارت امور خارجه دولت اسلامی افغانســــــــتان مواصلت ورزید؛ که در همین زمان با حصول آن، نامه های تائیدی به امضا هــــای آقایان پروفیسور برهان الدین ربانی رئیـــس جمـــهور و انجیــــنیر گلبدین حکمتیار نخست وزیر اسبق، عنوانی وزارت امور خارجه ارسال شد.

 مدیریت چهارم سیاسی منطقه‌ای وزارت امور خارجه که در آن زمـان مسئولیت پیشبرد امور کشور های اروپایی را عهده دار بــود،(دران زمان کلیه کارمندان این مدیریت را دیپلومات های حاکمیت پیشین تشکیل میداد. مسولیت امور یا دسک لندن را نیز اینجانب عهده دار بودم) با در نظر داشت مــــبرمیت و حساسیت موضوع و موجودیت یادداشت های تفاهمی فی مابین دولــــت شاهی افغانستان و دولت شاهی بریتانیا در سال 1973 میلادی داخل اقدام شده ومقامات وزارت امور خارجه را آگاه و متقاعد به آن ساخت تا از واگـذاری ملکــیت هـــای منقول وغیر منقول سفارت بریتانیا مقیم کابل به جانب پاکستان، جلوگیری بعمـل آورده و عدم موافقه خود را در مورد ابراز بدارند.

 نماینده ی مدیریت چهارم سیاسی ـ منطقوی طی صحبتی که با آقای جنـرال فهیم که درآن زمان سمت ریاست امنیت را عهده دار بودند، در زمینه از موضع مدیریــــت چهارم سیاسی و موجودیت اسناد و مدارک محکم در رابطه، دفاع کرده و در مقابل آقـــای جنرال فهیم نه تنها جانب داری خویش را از تصمیم مدیریت چهارم سیاسی مبنی بر عدم واگذاری ملکیت های ذکر شده اعلام کردند، بل تذکار دادند که «شما به همین موضع تان ایستاده باشید، ما هم از شما دفاع میکنیم و فکر کنید که پشت تان به کوه است».

 بار دیگر دوکتور نجیب الله لفرانی وزیر دولت در امور خارجه یکجا بـــــا نماینده ی مدیریت چهارم سیاسی ـ منطقوی (جناب نسیم عزیزی معاون مدیریت چهارم سیاسی) طی ملاقاتی با آقای پروفیسور برهان الدین ربانی رئیس جمهور سابق دولت اسلامی افغانستان در رابطه به موضوع، از موجودیت اسناد و یاد داشت های تفاهمی متذکر شدند که بعد از ارایه دلایل مقنع و مستند نمایندهء مدیر یت چهارم سیاسی، آقای برهان الدین ربانی بـا پیشنهاد مدیریت چهارم سیاسی موافقه ی خویش را اعلام داشتند.

 مدیریت چهارم سیاسی و منطقوی ذریعهء یاد داشتی که کاپی جوابیه یادداشـــت کمیشنری عالی دولت شاهی بریتانیا در سال 1973 مبنی براینکه «آن کشور بــــه نقاط نظر جانب افغانی احترام میگذارد» را در ضمیمه، به کمیشنری عالی دولت شاهی بریتانیا مقیم اسلام آباد گسیل داشت؛ اما جانب بریتانیا هیچگونه واکنش و پاسخی به جواب یاد داشت جانب افغانی ارائه نکردند.

 بعدا " یادداشت کمیشنری عالی دولت بریتانیا مقیم اسلام آباد عنوانی وزارت امور خارجه افغانستان با محتوای ذیل واصل گردید: «دولت شـــاهـــــــی بریتانیا مصمم است تا سفارت خویش در کابل را مسدود ساخته و آقای نیــــکولاس بارینگتون کمشنرعالی دولت شاهی بریتانیا مقیم اسلام آباد، مسئولیت اتباع بریتانیــــا را در افغانستان به‌صورت غیرمستقیم از طریق کمیشنری عالی دولت شاهی بریتانیا مقیم اسلام آباد عهده دار خواهند شوند.

 کمیشنر عالی دولت شاهی بریتانیا کی بود؟

 حالا لازم است در مورد شخص کمیشنرعالی دولت شاهی بریتانیـــــا آقای نیکولاس بارینگتون مقیم اسلام آباد کمی معلومات ارائه گردد.

  موصوف پژوهشگر و دیپلومات تیزهوشـــی درامور کشور های منطقه و به‌ویژه افغانستان بود. گفته می شد که ایشان حتا میدانستند که در کابل کدام ملا در کدام محله تعویذ دندان دردی می نویسد. «زمانیکه دولت مجاهدین به خواسته‌های غرب گوش نداده و برنامه های خود شان را در اولیت قرار دادند، منابع اطلاعاتی می رسانیدند که مسئولیت مســــــتقیم ایجاد و پیشبرد پروژهء طالبان در پاکستان به عهدهء نیکولاس بارینگتون گذاشته شد».

 یاد داشت کمیشنری عالی دولت شاهی بریتانیا که هدف آن جز اعمال فشار دیپلوماتیک بر دولت اسلامی افغانستان چیزی دیگری تعبیر شده نمیتوانست، بناا وزارت امور خارجه یاد داشت جوابیه را به وزارت خارجه بریتانیا ارسال داشته و عدم موافقه خویش را در زمینه مسدود نمودن سفارت بریتانیا در کابل ابراز داشت.

  چنین به نظر میرسید که این حرکت دیپلوماتیک بریتانیــــــا بخشی از فعالیت های دیپلوماتیک پاکستان بوده است.

 پروژهء ایجاد پاکستان از پیکره ی هندوستان بزرگ و افغانستان در ماه اگست سال 1947 م یک امر تصادفی نه بوده، بل در عقب پرده اهداف خاص تقابل ها در دراز مدت نـــــهفته بود. توجه به خاطر ایجاد کشوری بنام پاکستان در سالهای 1950 میلادی به خاطر اهداف جیو استراتیژیــــــک در دستور کار ایا لات متحده امریکا و انگلستان قرار داشت (در زمان ریاست جمهوری ایزن هاور).

  پاکستان از بدو تأسیس تا امروز نقش های مغرضانه را در سیاست های منطقوی ایفا نموده است. به‌ویژه سیاست ویرانگرانه پاکستان در ارتباط به افغانستان در طول تاریخ موجودیت اش به همگان آشکار گردیده که این مانورهای دپلوماتیک اکثرأ به ضرر افغانستان و به نفع پاکستان منتج گردیده است.

 پاکستان و ما نورهای استخباراتی آن در افغانستان:

 ستار مراد کاردار ارشد وزارت امور خارجه در نقش مدافع پاکستان

 زمانیکه تلاش های رسمی و دیپلوماتیک پاکستان برای تصاحب ملکیت های منقول وغیر منقول سفارت بریتانیا به نتیجه ی مطلوب نرسید، پاکستان به توظیف یکی از دوستان و یا مهره‌های خویش در داخل وزارت امور خارجه افغانستان، به خاطر به منصهُ اجرا قرار دادن این مأمول متوصل شد که به‌صورت فشرده و مختصر آن را مینگارم:

 روزهایی بود که شهر کابل در عصیان راکت های طرفداران گلبدین حکمتیار به منظور اخذ مقام ریاست جمهوری و بدست اوردن " ارگ " میسوخت. راکت باران شهروندان مظلوم و بی‌دفاع شهر کابل را در آتش هوس جناب حکمتیار بریان میکرد. یکروزی که کوچه ها و بازار های شهر کابل خاموش و فاقد رهگذران بود، اکثریت قاطع مؤسسات دولتی تعطیل بودند؛ اما نیروهای امنیتی مثل همیشه فعال و در وزارت امور خارجه همچنان اکثر مسوبین حاضر و کار جریان داشت.

 به دفاتر اطلاع دادند کــــــــــه «گلبدین حوالی ساعت 11 پیش از چاشت راکت باران را از وزارت خارجه آغــــاز میـــــــکند». اطلاعیه دقیق بود. راکت باران آغاز شـــــد و مـــا در دهــلیز دفتر که آن را مصوون احساس میکردیم، با سایرهمکاران به انتظار دور شدن اصــــابت راکــــت هـــا از وزارت خارجه و ارگ ریاست جمهوری بودیم. پس از نیم ساعت، فیر راکت هــــــا به سائر مناطق مسکونی شهر کابل تغیر و نشانه گرفته شد...

 با دور شدن صدای انفجارات به دفتر رفته مصروف کار شدم. حوالی ساعت 12 ظهربود که زنگ تیلفون دفتر بصدا آمد. گوشی را برداشتم. مخطاب با من سرپرست وزارت امور خارجه آقای عبدالستار مراد مدیر مدیریت اول سیاسی و منطقوی بودند. ازینکه آقای دوکتور نجیب الله لفرایی وزیر دولت در امور خارجه در سفر بودند، کفالت وزارت امور خارجه را در طول مدت غیابت به عهدهء آقای عبدالستار مراد گذاشته بودند. موصوف طی صحبت تلفونی برایم گفت: یکبار دوسیهء ملکیت های سفــــارت بریتانیا را با خود گرفته نزد من بیاورید.

 چنین اسناد که زیاد محرم بودند در جای مصون، قفل شده، نگهداری میشد. دوسیه را برداشته پائین به زیر زمینی رفتم. جناب ستار مراد برای مصوون بودن جان خود محلی از خطر اصابت راکت ها به دور، یک اطاق کوچک حدود 3 در 4 را درتهکوی (زیر زمینی) قصر مرمرین وزارت امور خارجه برای خود اختـصاص داده، دفتر کار روزمره تعین نموده بودند. داخل دفتر مؤقت وی شدم. دیدم که یک نفر دیگر که من ایشان را نمی شناختم با همچو آقای مراد با پکول و پیراهن و تنبان (لباس غیر متعارف و غیر معیاری برای منسوبین وزارت امور خارجه، یا به عباره ی متقن، لباس جهادی ی اسلام آبادی) وی نشسته است.

  من دوسیه مورد نظر را برایش دادم. آقای مراد برایم چنین گفت: «ما امروز سفارت انگلستان را بــه جانب دولت پا کستان تسلیم میکنیم».

 با شنیدن این جمله ذهن و حواسم به یک بارگی منقلب شد. حالتم برهم خورد. پرسیدم، آقای مراد چرا این کار را میکنید؟ مگر قرار چنین نبود که این کار را انجام ندهیم. ما اسناد کافی هم در دسترس داریم. او مرا مخاطب قرار داده چنین گفت:" چرا رنگت سرخ و زرد شده؟ نمیدانی که برادران پاکستانی ما، مارا طی 14 سال چقدر کمک کردند؟ دوسیه را بگذار و دیگر حرفی با خودت ندارم.". دوسیه را گذاشتم و از دفتر وی بیرون شدم.

 به دفتر خود آمدم حالم دگر گون شده بود. وقتی داخل دفتر شدم بالای کوچ نشستم. یکی از همکارانم و دوست خوبم که همیشه به سلامت باشند، جناب آقای شمشیرخان نازیانی که قبلا " شارژدافیر افغانستان در کشور های اتریش و ایتالیا بودند، متوجه حالت من شده پرسیدند: چرا چه شده؟ حالت خوب نیست، مریض هستی؟ گفتم نه مریض نیستم. جریان موضوع و صحبتم را با آقای عبدالستار مراد با او در میان گذاشتم. حالت اقای شمشیر نازیانی نیز بشدت برهم خورد. بدون اینکه حرفی بمیان آورد با مشت های گره کرده به سویم نگاه میکرد و سرش را میجنباند. من نگاه اورا میخواندم و میدیدم که فقط با نگاه های خویش با من احساس همدردی میکنند.

 بطرف کلکین رفتم وبه سیمای شهر نگاه میکردم که از هر طرف صـــــدای انفجار شنیده میشد. به هر طرف که میدیدی شعله های آتش فروزان بود و هستــــی شهر زیبای کابل باستان را به نیستی میکشانید. دود و خاکستر فضای شهر را انباشته بود. در چنین شرایطی هر انسان بااحساس در مورد این تـراژیـدی، وحشت و جنایت انسان های بی مسئولیت که به خاطر برآورده شدن اهداف شخصی و خدمت به دشمنان میهن به چنین اعمال ناروا و ضد انسانی دست می زنــند فکر میکرد. ولی من به دوسیه فکر میکردم.

 حضور این جانب به نمایندگی دولت اسلامی افغانستان در دعوت رسمی سفارت بریتانیا در کابل بعد از یک ماه از بحث در مورد تسلیمی سفارت بریتانیا به پاکستان

  حدود یک ماه ازین رویداد گذشته بود کـــه سفارت بریتانیا به خاطر رهایی چند تن از اتباع خویش از دست گروپ‌های رقیـــــــب تنظیم‌ها، دعوتی را در سفارت بریتانیا سازماندهی کرده بود. از وزیر دولت در امور خارجه نیز به خاطر اشتراک درین محفل دعوت بعمل آورده بودند. آقای لفرایی از اینجانب تقاضا کرد که در دعوت شام از جانب وزارت امور خارجه اشتراک نمایم.

 حوالی ساعت 6 شام که دونفر از ریاست تشریفات مرا همراهی میکردنـد، رهسپار سفارت بریتانیا شدیم. در مسیر راه از خود سؤال میکردم که به همان سفارت قبلی خواهم رفت؟ بلی به همان سفارت قبلی رسیدیم (واقع حصهء دوم کارتـه پروان).

  مقابل دروازه سفارت از موتر پائین شده و داخل سفارت گردیدم. اتفاقأ با داخل شدن به سفارت، آقای طارق عزیز سفیر پاکستان مقیم کابل را دیدم که بیدرنگ یاد دوسیهء ملکیت های کشور بریتانیا را در ذهنم تداعی کرد.

 بعدا فهمیدم که آقای محترم عبدالستارمراد وظیفهء خود را به وجه احسن انجام داده و در آن روزهای خونین، سفارت را به پاکستان تسلیم نموده بود. تعمیریکه دعوت درآن سازمان داده شده بود یک بخش بسیار کوچکی از ساحه وسیع سفارت پیشین بریتانیا بود که دارای چند اطاق محدود بوده و بریتانیا به خاطر فعالیت های سیاسی و دیپلوماتیک خویش تاهنوز آن را در اختیار داشت.

 سبکدوشی آقای مراد به ظن همکاری با دشمنان از سمت ولایت کاپیسا!

 آقای عبدالستار مراد اکنون بحیث والی ولایت کاپیسا مصروف پیشبرد امور و وظایف محوله شان میباشند.

 طبق گزارشاتی که اخیرا از طریق وسا یل اطلاعات جمعی به نشر سپرده شد، آقای مراد که قبلا به حیث والی ولایت کاپیسا ایفای وظیفه می‌نمودند، به نسبت مظنون بودن،عدم وفاداری به دولت افغانستان و بی کفایتی در وظیفه، از پست مقام ولایت کاپیسا سبکدوش شده‌اند.

 در بحث بعدی در مورد چگونگی سرقت نافرجام نقشه‌ی بزرگ خط دیورند و سند و امضای موافقتنامه میان دولت پادشاهی امیر عبدالرحمن خان و نماینده ی بریتانیای کبیر که با سوراخ کردن دیوار عقبی تعمیر آرشیف وزارت امور خارجه، ازآن آرشیف بیرون شد؛ با اغتنام از فرصت اسنادی را منتشر خواهم کرد.

 - - - - - - - - - - - - - --

 * ـ ماكياوليسم ( Machiavelisme )

 اين واژه از نام «ماكياول» نويسنده و سياستمدار ايتاليايي كه در اواخر قرن پانزدهم و اوايل قرن شانزدهم مي زيسته مشتق شده است. وي به زمامداران ايتاليا توضيح مي كرد كه براي رسيدن به هدف خود به هر وسيله هر چند مذموم و ناشايست متوسل شوند و ترسي از انتخاب وسيله نداشته باشند. او مي گفت هدف توجيه كننده وسيله است. واژه ماكياوليسم به معناي آن سياست و روشي است كه از هيچ وسيله اي براي رسيدن به هدف رويگردان نيست و در اين راه موازين اخلاقي، انساني، شرف و فضيلت را زير پا مي گذارد. به عبارت ديگر ماكياوليسم يعني روا داشتن هر گونه شيوه اي ولو منافي اخلاق و وجدان و مباين حقيقت و عدالت، براي نيل به هدف سياسي خود.