دوازدهم فبروری مصادف به بیست و هشتمین سالروز شهادت پوهاند سید بهاءالدین مجروح می‌باشد، در این روز این دانشمند بزرگ، فیلسوف و استاد سابق پوهنتون کابل "به جرم " بلند کردن خواست و نظر مهاجران مقیم پاکستان در رابطه به آینده کشورشان، به دستور آی اس آی توسط تنظیم‌های افراطی افغانی (زیادترین اتهام متوجه حزب اسلامی حکمتیار بود) در سال (1۹۸۹م) مظلومانه به شهادت رسید. (روحش شاد و نفرین باد بر قاتلان سفاک آن)

پوهاند فقید مجروح در زمره محدود روشنفکران مخالف دولت وقت بود که با درک از حساسیت زمان، سؤال چگونگی برخورد با افغانستان بعد از خروج قوای نظامی اتحاد شوروی را مطرح و نظر خواهی را در میان مهاجران افغان به راه انداخت. نتیجۀ نظر خواهی، این حقیقت را برملا ساخت که تنظیم‌های جهادی با کمترین رأی، مورد تأیید مردم قرار ندارند و معلومدار این فیصدی ناچیز رأی، به مذاق آی اس آی و افراطیون تنظیمی برابر نبود.

 من با نوعی "تابوشکنی"، ضمن تبجیل از یک شخصیت بزرگ علمی کشور (و همچنان مخالف با حزب و دولت که من منسوب آن بودم)، که مظلومانه و در دیار غربت توسط دشمن مشترک به شهادت رسیده، حرمت می‌نمایم.

 اکنون که افغانستان آماج زشت‌ترین موج بنیادگرایی لجام گسیخته "اسلامی" قرار دارد، خواست زمان چنین است که: روشنفکر افغان اعم از چپ، راست و میانه که بر مبنای "حب الوطن من الایمان" در طیف‌های مختلف و متخاصم قدم و قلم زده است؛ با عبرت از گذشته‌های دردناک، حلقه اساسی منافع علیای افغانستان را تشخیص و با چنگ زدن بخواست واقعی مردم مظلوم و به عزا نشسته افغان در دفاع از دولت مقتدر ملی، استقرار حاکمیت قانون، حق حیات و حق گذار کشور به شاهراه صلح، حیات مدنی، عدالت و ترقی، صدای شان را متقرب و بدون چشم داشت به قدرت و به دور از بازی‌های جیوپولوتیک اجانب، اهداف شوم دشمنان تاریخی افغانستان را افشا و با آن مقابله نماید.